Χαζεύοντας πρόσφατα τη συλλογή παλιών δίσκων βινυλίου που έχω στην αποθήκη μου, η μνήμη γύρισε πίσω στο Γυμνάσιο, όταν με ένα στυλό Bic και ένα ριζόχαρτο, ξεπατίκωνα τα λογότυπα και τις γραμματοσειρές των αγαπημένων μου συγκροτημάτων -έτσι, για «πρακτική». Πολύ πριν τον ερχομό των λετρασέτ και των desktop (με τις άπειρες επιλογές γραμματοσειρών), εκείνα τα λογότυπα με τις απόκοσμες και πρωτότυπες σχεδιάσεις γραμμάτων και συμβόλων, για κάποιο μυστήριο τρόπο με συνέπαιρναν αφάνταστα. Και δώσ’ του ξεπατικωτούρα...

Μόνο την εποχή που σταδιοδρομούσα ως γραφίστας αντιλήφθηκα ότι οι θρυλικές ροκ μπάντες εκείνων των δεκαετιών, είχαν δημιουργήσει λογότυπα και «σήματα κατατεθέντα» (με αμέτρητα είδη τεχνοτροπίας και αισθητικής), που έμειναν ανεξίτηλα στο χρόνο και τη συλλογική μνήμη, φτάνοντας ή και ξεπερνώντας σε αναγνωρισιμότητα ακόμη και τα λογότυπα της Coca Cola ή της Nike.

Αναπολώντας μερικές από αυτές τις γραμματοσειρές και τα λογότυπα, τα οποία μετουσιώθηκαν από τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 μέχρι και σήμερα σε αληθινό «χρυσωρυχείο» για την παγκόσμια μουσική βιομηχανία (αρκεί να αναλογιστεί κανείς τα δισεκατομμύρια μπλουζάκια, καπελάκια ή κονκάρδες με τις στάμπες εκείνων των συγκροτημάτων που πωλούνται μέχρι τις μέρες μας), μου ήρθε μια απορία: Γιατί τις τελευταίες δεκαετίες δεν δημιουργούνται παρόμοιας δημοφιλίας λογότυπα -τουλάχιστον από τη νέα γενιά των ροκ συγκροτημάτων;

Παραδέχομαι ανοιχτά ότι το πραγματικό πρόβλημα εδώ μπορεί να είναι ότι η προσωπική μου (ροκ) μουσική ενασχόληση έχει μείνει κάμποσες δεκαετίες πίσω, και ότι η δυσκολία μου στο να βρω κάποια παραδείγματα «branding» από νέα συγκροτήματα, έγκειται απλά στο γεγονός ότι δεν παρακολουθώ στενά την σύγχρονη ροκ σκηνή. Είναι όμως έτσι; Ή, μήπως, η ροκ «γραφιστική» έχει όντως τελειώσει ως είδος; Και γιατί μια μπάντα του 2023 δεν ποντάρει πλέον στο «εταιρικό» της σήμα;